PARTICIPATIE MET RESULTAAT

TERUGBLIK FOVIG LEDENDAG | 11 JUNI 2022

Inleiding door voorzitter Nadia Dekoning (in gesprek met Lieven Bax, moderator)

Participatie ligt de voorzitter nauw aan het hart. Het is gericht op deelnemen aan kwaliteit, het is praten over kwaliteit om zo verdere ontplooiing mogelijk te maken. Het is ook een breed begrip, dat door FOVIG breed ingevuld wordt. Dat is belangrijk.

(LB) Wanneer kunnen we spreken van echte participatie?
(NDK) Dat kan alleen als er effectief met de persoon en over de persoon zelf gesproken wordt. Participatie toont zich in gesprekken vol gelijkwaardigheid: men praat met mekaar, vanuit hetzelfde niveau, dezelfde bekommernis. Participatie gaat daarom verder dan enkel informatie uitwisselen.
Dat gaat niet vanzelf. De impact van de ‘professional’, met een studie-achtergrond, blijkt geregeld nog dominant. De nauwe banden tussen de ervaringsdeskundige en de zorg vragende worden door de bezoldigde zorgverstrekkers te vlug als minder onderbouwd, te emotioneel, te betrokken en dus niet neutraal bestempeld. Alsof dat een nadeel is.

(LB) Is participatie een passief woord?
(NDK) Neen. Maar niet alle kansen worden gegrepen om actief aan de slag te gaan. Dat zagen we o.m. bij de goedkeuring van de woon- en leefkosten door de organen voor collectief overleg. Veel voorzieningen zijn gewoon voorbijgegaan aan de kennis van dat collectief overleg en gingen niet verder dan instemming vragen voor de invoering ervan. Het collectief overleg werd niet betrokken in de totstandkoming van de prijzen en kregen enkel het eindresultaat van de berekeningen door de zorgaanbieder. Dat de woon- en leefkosten over kwaliteit van leven en wonen gaat, daaraan werd voorbijgegaan.
Bij de handelingsplanning wordt het netwerk gelukkig op veel plaatsen wel nauw betrokken en is er overleg met de professionals binnen de leefgroep. Maar ook dan blijft het moeilijk omp dergelijke gesprekken te voeren over wat er allemaal kan. Veelal vertrekt men vanuit het bestaande aanbod en overloopt men waar de zorgvrager terecht zou kunnen. Met andere woorden: de grens wordt telkens opnieuw gelegd bij wat de persoon met een beperking niet kan. Nieuwe (ontplooiings)mogelijkheden blijven uit. Als ouder of familielid is er de onnodige extra confrontatie met de tekortkomingen.