WAAROM?

Auteur: Fovig

„Vier jongeren aangehouden voor wantoestanden in woonzorgcentrum in Oudenaarde.“ We hebben het allemaal gelezen en allemaal gegruwd.
„Ook in zorginstelling in Heule onrespectvol filmpje van vrouw met beperking.“ Opnieuw een reactie van afgrijzen. Het nieuws ging bij mij door merg en been.

We hebben het over mensonterende handelingen, grensoverschrijdend gedrag, fysiek en verbaal geweld, spuwen, slaan, vernederen, emotioneel treiteren en pesterijen. Dit is niet de eerste en wellicht niet de laatste keer dat dit gebeurt.
Het feit dat er ooit procedures en protocollen in het leven geroepen zijn voor situaties zoals deze zegt veel.
Jongeren die ontsporen. Het is van deze tijd. Maar ik vind het een beangstigende gedachte. Welke band hebben ouders met hun kinderen als ze hier geschrokken op reageren? Of welk masker kunnen deze jongeren opzetten?

Als je kiest voor een job in de zorgsector mogen we er toch vanuit gaan dat je kwetsbare en zwakke zorgbehoevenden een warm hart toe draagt? Hun stage hebben ze immers ook goed doorlopen. Waar liep het mis??

Er komt bij mij telkens dezelfde vraag bovendrijven  WAAROM?
Waarom stellen deze jongeren dit gedrag? Uit verveling? Voor de kick? Uit groepsdruk? Door de hoge werkdruk?

Toegegeven, iedereen in de zorgsector zal het beamen, er zijn te weinig middelen, te weinig ondersteuning, te weinig handen. En iemand met een verstandelijke beperking, emotionele problematiek vraagt véél van de verzorgers. Vaak kunnen ouders die zorg niet alleen dragen en vragen zij een voorziening om de zorg te delen, soms zelfs om die helemaal over te nemen. Het lot van de meest kwetsbare en zwaksten ligt dan in handen van iemand die we moeten kunnen vertrouwen.

Als ouder van een jongvolwassene met autisme en een ernstige verstandelijke beperking, die bovendien niet spreekt, en niets begrijpt van maatschappelijke normen en waarden zit die angst er in. Vaak héél miniem, nauwelijks aanwezig, maar van tijd tot tijd is er die opflakkering. Dan troost ik mezelf met de gedachte dat ik mijn  zorg deel met een voorziening die een warme thuis is, waar hij gelukkig is en elke morgen én avond met een grote glimlach vertrekt en weer naar huis komt. Ik zou het toch wel merken mocht er iets zijn overtuig ik mezelf. Daarom vind ik het belangrijk om iedereen te kennen waarmee we de zorg delen. Er een gezicht op te kunnen plakken, een band te voelen, te voelen dat we samen het allerbeste voor hebben met zoonlief. Dat de twee werelden in elkaar vloeien in één vertrouwde warme thuis voor hem.
En dat wens ik iedereen toe. Vertrouw in het goede van een mens, en bedenk dat het enkel de grote uitzonderingen zijn die de krantenkoppen halen.

Els Motten
ouder